Yoga als christen?

Yoga is hip (het woord 'hip' niet, sorry). Het is dé manier om te ontspannen, je spieren te trainen en flexibel te worden tegelijk. Het vermindert ook stress, je bent namelijk veel bezig met je ademhaling en kunt je gedachten even uit je hoofd zetten. Je bent als herboren. Klinkt ideaal toch?



Als ik geen christen was geweest en God niet had gekend dan had ik waarschijnlijk wel aan yoga gedaan. Dingen als 'bootcamp' vind ik helemaal niets. Liever iets rustiger maar toch effectief zoals yoga. Bovendien word ik dan ook lekker lenig! De mogelijkheid om te ontstressen spreekt me ook aan. Iedereen is immers druk tegenwoordig. Voor een poosje heb ik overwogen om het toch te proberen, om misschien een docent te zoeken die je niet je hoofd leeg laat maken en het verder niet over energieën heeft. Gewoon, puur lichamelijk.

Toch heb ik besloten om het niet te doen. Als je een vooronderzoekje doet zie je dat yoga een religieuze praktijk uit het hindoeïsme is (Ik zal je niet vermoeien met details want die kun je zelf opzoeken, doe dat vooral als je de achtergrond van yoga niet kent!). Daarom denk ik dat je je met yoga op een hellend vlak begeeft. Ik zou niet direct zeggen dat wanneer je een yogapose aanneemt je direct met kwade demonen te maken hebt ofzo, dan zou ik nooit meer mijn kuiten kunnen strekken bijvoorbeeld want dan sta ik in de 'downward dog' pose... Er is naar mijn idee een verschil tussen het gebruiken van poses om je lichaam te strekken en tussen al dat energiegedoe die die yogi masters toepassen.

Ik denk dat we ons als christenen apart mogen zetten betreft dit soort dingen. God roept ons op om heilig te zijn, net zoals hij heilig is (1 Petrus 1:16). Om ons niet bezig te houden met occulte dingen en ik denk ook niet met dingen die hun oorsprong vinden in occultisme, zoals yoga. Je kunt best je rug en je kuiten strekken, maar om wat je doet echt 'yoga' te noemen en naar een les te gaan lijkt mij persoonlijk een stapje te ver. Het geeft ook tegengestelde signalen aan anderen denk ik. Alsof je als christen alles maar kunt doen wat je fijn vindt. Het geeft de indruk dat er verzoening bestaat tussen licht en donker, maar dat is niet zo. Ik snap dat het een gevoelig punt is en ik wil ook niemand op de teentjes trappen. Ik kan me namelijk ook goed voorstellen dat het heel prettig voelt voor je lichaam en geest en dat je zelf misschien totaal niet bezig bent met energie of met jezelf leegmaken. Toch denk ik dat we de kracht die in ons woont onderschatten. Wij hebben geen yoga nodig om tot rust te komen. Wij hebben van God de Trooster ontvangen, de Heilige Geest. God zelf wil ons rust geven, ons verkwikken en nieuwe kracht geven.

"Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water." Psalm 23: 2

Wij zijn aangesloten op de Bron. De bron van rust, vreugde en liefde. Yoga is overbodig! Als je gespannen bent ga dan naar de Vader toe en pak de kern van je onrust aan, niet slechts de symptomen.

"Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht." Mattëus 11: 28-29

Bij God zijn helpt helaas niet om je lichaam in vorm te krijgen! Als je qua fysieke oefening iets soortgelijks zoekt als yoga dan kan ik je pilates aanraden. Dat is bedacht door ene meneer Pilates om je 'core' dus de buik-, rugspieren en je postuur te verbeteren. Puur lichamelijk dus, maar ook dan moet je wanneer je hier lessen in gaat volgen opletten wat voor docent je hebt.Yoga en pilates worden namelijk vaak gecombineerd, en een docent die met occulte dingen bezig is kan de geestelijke wereld beïnvloeden, net als jij. Dan kom je dus alsnog in aanraking met occulte dingen.

Wees alert en wees vooral niet bang. God gaat met je mee, overal waar je gaat.

"Onderzoek alles, behoud het goede en vermijd elk kwaad in welke vorm het zich ook voordoet." 1 Tessalonicenzen 5:21



~ Rachèl


Mag ik even huilen?

"Rachèl, jouw tranen, echte parels."




Dat stond op het kaartje dat een mevrouw bij de nazorg voor me schreef. Ik was bij Opwekking, ik denk acht jaar geleden, en ging zoals ik wel vaker deed naar de Talkzone om te praten. Ik vond het heerlijk dat er écht naar me geluisterd werd en dat ik al mijn vragen daar kwijt kon. Zo ging het gesprek eens over huilen. Ik merkte dat ik best wel veel moest huilen als ik bij de diensten van de tienertent was. Daar had ik ook 'last' van toen ik kind was en naar onze eigen kerk ging. Ik wilde liever niet naar de kerk op zondag omdat ik dan moest huilen van de liedjes. Ik ben zelfs een keer het podium op gestormd omdat ik moest huilen, naar mijn moeder die daar stond te zingen. Ik merkte dat de tranen een drempel voor me waren om Gods liefde toe te laten, ik wilde immers helemaal niet huilen! Ik was vaak niet eens verdrietig, waarom kon ik dan niet gewoon die tranen binnen houden?!

Toen mij verteld werd dat mijn tranen parels waren, en dat ze er mochten zijn voelde ik me opgelucht. Ik mocht ze dus laten gaan, en het was niet raar dat ze kwamen. Ik was blijkbaar gewoon snel geraakt door God door de liedjes heen en dat was eigenlijk alleen maar mooi! Ze gaf me de volgende Bijbeltekst mee:

"Laten we dus zonder schroom naderen tot de troon van de Genadige, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden." Hebreeën 4:16 (NBV)

Ik vond toen dat er best veel moeilijke woorden in de tekst stonden. Schroom? Wat is dat precies? En hoe kom ik dan bij God zonder schroom? Ik vond de volgende definities van het woord 'schroom':

- Gevoel van aarzeling of twijfel omdat je iets niet durft
- Angstvalligheid, vrees
- Uit onzekerheid nog even wachten

We hoeven ons dus op geen enkele manier in te houden als we bij God komen. Al onze verhalen en gevoelens zijn welkom. We hoeven niet te aarzelen, we mogen met onze ziel onder onze armen op Hem af komen rennen. In een andere Bijbelvertaling staat het zo: "Laten wij daarom vrijmoedig naar de troon van God gaan om van Hem genade te ontvangen, om hulp te krijgen, juist in die ogenblikken dat wij het moeilijk hebben." (Het Boek)

Het tegenovergestelde van schroom is vrijmoedigheid! Vrijmoedig zijn betekent dat je eerlijk bent en gemakkelijk praat over persoonlijke dingen, dat je je nergens door geremd voelt. Ook niet door tranen waarvan je het eigenlijk een beetje vervelend vindt dat ze steeds tevoorschijn komen.

In het vers vóór deze tekst staat de reden waarom wij vrijmoedig naar de troon van God mogen gaan. Jezus, die in dit vers wordt beschreven als hogepriester, begrijpt onze zwakheden en gevoelens omdat Hij dezelfde verleidingen heeft gekend als wij. Hij is ook mens! Hij begrijpt ons! Hij kijkt niet raar op van onze gevoelens of moeilijkheden. En Jezus huilde ook! (Johannes 11:35)

"Geef al uw zorgen en problemen over aan God, want Hij houdt van u en zorgt voor u." Petrus 5:7

Ik ben niet raar. Ik mag huilen. God vindt het fijn als ik met een oprecht hart bij Hem komt. God vindt het fijn als jij met een oprecht hart bij Hem komt. Hij wil gewoon bij je zijn. Ik leer steeds meer om mijn tranen te laten gaan. Het voelt nog steeds wel een beetje vervelend om met zo'n grimas op je hoofd te zitten, maar ik zie er steeds meer de schoonheid van in. Ook blijven andere mensen me vertellen dat ze het juist heel erg mooi vinden dat ik mijn kwetsbaarheid durf te laten zien.

Het schijnt ook heel ongezond te zijn om je tranen in te houden! Ik las in het boek "Leven boven je gevoel" van Joyce Meijer dat opgehoopte chemische stoffen die ontstaan door stress het lichaam verlaten door tranen. Het inhouden van tranen kan je uiteindelijk lichamelijk ziek maken want dan kunnen de stresshormonen het lichaam niet uit!

Huil dus vooral! Houd je niet in. Wees vrijmoedig, zonder schroom. Kom bij God en ontvang Zijn rust en zegen.

"Gelukkig wie bij u hun toevlucht zoeken, met in hun hart de wegen naar u. Trekken zij door een dal van dorheid, het verandert voor hen in een oase; rijke zegen daalt als regen neer." Psalm 84:6-7



~ Rachèl






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...