Abortus is een lastig onderwerp om over te praten en er zijn ontzettend veel verschillende meningen over. Kort geleden heb ik een film gekeken over abortus. Het heeft veel impact op me gehad en ook op de manier waarop ik naar abortus kijk. Ik zou een stukje van het verhaal graag met je willen delen.
Hannah is een meisje van 19 jaar. Op een dag komt ze erachter dat haar ouders niet haar biologische ouders zijn en dat haar echte moeder haar heeft willen aborteren. Dit ging echter mis en na ongeveer 24 weken bracht ze een tweeling ter wereld. Hannah en haar broer Jonathan werden geadopteerd. Jonathan stierf echter na vier maanden. Hij was compleet toegetakeld door de tang die hem had moeten verwijderen uit de baarmoeder, en hij miste zelfs een arm. Bij het uitvoeren van de abortus wist niemand dat er een tweeling in de baarmoeder zat, Hannah zat verscholen achter haar broer en daarom was zij in staat om te overleven. Ze heeft echter wel al haar hele leven last van epilepsie en andere lichamelijke en ook geestelijke problemen. Ze heeft het gevoel dat ze niet gewild is. In de loop van de film komt ze erachter dat ze geliefd is en dat het leven een bijzonder speciaal cadeau is. Ook is ze in staat om haar biologische moeder te vergeven.
Ik raad je zeker aan om deze film eens te bekijken. Ik kan je niet garanderen dat je het droog zult houden trouwens... De film heet October Baby. Ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat abortus toch écht moord is. Ongeboren kinderen kunnen geaborteerd worden tot 22 weken. Het is voor een kind op dat moment al mogelijk om te overleven! Kijk naar Hannah en Jonathan! Het overlijden van Jonathan was voor mij heel erg confronterend. Zijn arm was er nota bene afgerukt door zo'n stomme tang! Bij abortus wordt een kind gewoon uit elkaar geplukt en vermorzeld. Moord! Het is een kind, geen keuze. Het is jouw lichaam? Echt niet! Dit kind is niet van jou! Dit prachtige schepsel is van God! Wij hebben als vrouw slechts het voorrecht om kinderen te mogen dragen! De buik van een vrouw is Gods werkplaats! Een plek waar Hij Zijn kind zorgvuldig aan het weven is, denkend aan alle mooie plannen die Hij heeft voor dit bijzondere leven. Zich verheugend op alle mooie dingen die Hij het kind mag laten zien, de permanente lach die het op het gezicht van onze Hemelse Vader zal brengen!
Hoe zou jij je voelen als jij bezig bent met het maken van iets prachtigs en iemand anders maakt het ongevraagd kapot, terwijl het van jou is! Bedenk dat in Amerika 1 op de 4 kinderen wordt geaborteerd. Hoe hartverscheurend is dit voor onze Vader in de hemel! Ik heb het nu wel steeds over God, de Gever van leven, maar volgens mij hoef je geen christen te zijn om te erkennen dat je nieuw leven zou moeten omarmen en pasgeboren kinderen liefdevol zou moeten verwelkomen op deze aarde. Ongeacht de situatie of complicaties.
Ik snap dat het voor meiden die zwanger zijn van hun verkrachter of iets dergelijks moeilijker is. Maar alsnog denk ik niet dat abortus de juiste oplossing is. Denk aan de lichamelijke en mentale gevolgen die het kan hebben. Vrouwen kunnen niet alleen onvruchtbaar worden, maar ook psychische problemen krijgen doordat ze hun kind ervaren als een gemis en zich schuldig voelen om hun keuze. Sommige vrouwen worden zwaar depressief! Vrouwen met miskramen hebben al zo'n verdriet, moet je nagaan hoe dat is als je je kind kwijt bent geraakt door eigen toedoen! Bovendien heb ik nog nooit mensen ontmoet die spijt hadden van het houden van hun kind.
Het kan zijn dat je bang bent om het kind te houden. Dat je geen leven maar zult hebben, dat je zult falen als moeder, je hebt misschien geen geld. Weet dat er altijd een uitweg is! Als God kinderen op de aarde zet, zal Hij voor ze zorgen. Alles wat er gebeurt, gebeurt om een reden. Laat je situatie niet meewegen in je keuze! Er zullen genoeg mensen zijn om je te helpen.
Ik daag je uit om eens over dit onderwerp na te denken.
Psalm 139:13-14
"U was het die mijn nieren vormde,
die mij weefde in de buik van mijn moeder.
Ik loof u voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan,
wonderbaarlijk is wat u gemaakt hebt.
Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel."
~ Rachèl
Knap dat je dit hebt durven aankaarten. Het was voor mij een eye-opener waarbij de woorden uit Gods Woord die je in je stukje hebt verwerkt heel fijn waren! Thanks! Groetjes Sanne